Page 22 - Πρακτικά εκδήλωσης με θέμα: "Ο ελληνικός και οικουμενικός λόγος του Καβάφη"

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΒΑΦΗ – 3/8/2013

Ο έπαινος του Δήμου και η βουβή επευφημία του πλήθους, χρειάζονται εξίσου
για να επιβεβαιώσουν την ισχύ του βασιλέα, το ταλέντο του ποιητή ή την

ομορφιά του φτωχού παιδιού που δουλεύει σε σιδεράδικο.

Με αυτό το κριτήριο, ο ένδοξος και κραταιός Μιθριδάτης,
σχεδόν εξισώνεται με τον κούφο και γελοιωδέστατο Ιουλιανό, στον κοινό

παρανομαστή μιας ειδοποιού διαφοράς, που τους κάνει να ξεχωρίζουν από το
σύνηθες, ώστε να γίνουν με θετικό ή αρνητικό πρόσωπο, δεν έχει σημασία, το

αντικείμενο της προσοχής και οι ήρωες ενός ποιήματος.

Όπως άλλωστε από το σύνηθες και από τις πολλές μονάδες,
νιώθει να ξεχωρίζει εισπράττοντάς το ως άθλο προσωπικό και ως επίτευγμα,

ο ίδιος ο Καβάφης. «Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι, δεν εξετάζω, πλην ένα
πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω, που στη μεγάλη πρόσθεση, την

πρόσθεσή των που μισώ, που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμαι εγώ εκεί απ’ τες
πολλές μονάδες μια, μεσ’ στο ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα και αυτή η χαρά μ’

αρκεί», γράφει στο ποίημά του «Πρόσθεσις».

Φυσικά, προνομιακός χώρος άσκησης και τολμηρής προβολής
της διαφορετικότητας, στάθηκε στην ποίησή του κατ’ εξοχήν το ερωτικό πεδίο.

«Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα που αποστράφηκα την κάθε απόλαυσιν
ερώτων της ρουτίνας», δηλώνει εμφατικά στο ποίημα «Ηδονή».

Στον «Πολυέλαιο» πάλι, «για άτολμα σώματα δεν είναι

καμωμένη αυτής της ζέστης η ηδονή». Ενώ στο γνωστό «Επήγα», «κι ήπια
από δυνατά κρασιά, καθώς που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής».

Η συγκεκριμένη ερωτική κλίση, φαίνεται έτσι σα ν’ αποκτά

ιδεολογική, βιοθεωρητική βάση και η ιδιαιτερότητα να μην είναι μια εγγενής
φυσική ροπή, αλλά να προβιβάζεται σε προϊόν ελεύθερης και εκούσιας

εκλογής, άρνησης της ρουτίνας, ανδρείας και τόλμης, προνόμιο των άκρως
αισθητών, των απόλυτων estet.

Η ομοφυλοφιλία στην ποίηση του Καβάφη, έχει άλλη διάσταση

από την ομοφυλοφιλία του Καβάφη. Ο ανορθόδοξος ερωτισμός στο έργο του,
σπάνια μόνο εμφανίζεται σα μορφή ανορθόδοξου πολέμου προς το κοινώς

αποδεκτό. Εν τη παρανομία του, διατηρεί τη νηφαλιότητα της νομιμότητας.
Μιας ipso yure νομιμότητας, που θεσμοθετείται και επιβάλλεται ως έκφραση

του απόλυτα πνευματικού.

21