Page 12 - Πρακτικά εκδήλωσης με θέμα: "Ο ελληνικός και οικουμενικός λόγος του Καβάφη"

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΒΑΦΗ – 3/8/2013

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια

που είχε και δύναμη, και λόγο, κ’ εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κοιτάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει

σαν χθeς. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα – τι τρέλα! -

την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση

κaθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

… Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται

στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Και στο τεύχος Μαΐου-Ιουνίου 1911 του περιοδικού
«Γράμματα», ανυπόγραφο, διαβάζουμε πάλι: «Ο Καβάφης, σ’ έναν ξεχωριστό

τόνο βαθιάς και ήρεμης αρμονίας, ετόνισε αιώνιες αλήθειες. Δεν ενθυμούμαι
ποιος ονόμαστε σπανίαν την ποίησιν του Καβάφη. Αλλά ο ορισμός είναι

αρκετά χαρακτηριστικός. Μάλλον φιλοσοφικός, φέγγεται από δυνατό αίσθημα
ζωής. Οι φωνές του είναι μια ωραία αντίληψη των παραισθήσεων που όταν

τύχει και μας συμβούν, μας δίνουν σε μια γοητεία μελαγχολική τις ωραιότητες
των περασμένων».

Ο Βρετανός ιστορικός Arnold Toynbee, γράφει στο “Forster” το

1924 για τον Καβάφη: «Φαίνεται να κατέχει την Αλεξάνδρεια μέχρι μυελού των
οστέων. Και θαρρώ πως του έχει εμπνεύσει αληθινή ποίηση, όχι νόθα

πράγματα, όπως τα περισσότερα ιστορικά ποιήματα που διαβάζει κανείς. Είναι
ειδήμων στο δραματικό μονόλογο, χωρίς την υπερβολική έκφραση και την

επιτήδευση του Browing. Θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο διασαφηνίζει τη
θέση του με μια σειρά από επίπεδες και άχρωμες διατυπώσεις. Όσο για την

ομορφιά του ήχου, δεν έχω συναντήσει τίποτε τόσο ωραίο για έναν ξένο
τουλάχιστον, όσο είναι η ‘Πόλις’».

11