Page 155 - Παραμυθομαγειρέματα

Ο παππούς και η ώριμη ντοματούλα

Ο ήλιος σιγά σιγά ξεπροβάλλει στα βουνά, μα λί-
γο πριν φέξει ο παππούς είναι στο κτήμα. Πρώτη

του δουλειά τα λαχανικά που
τόσο αγαπάει. Ντοματούλες,
κρεμμυδάκια, μελιτζανούλες,

σκορδάκια, πατατούλες, πιπε-
ρίτσες, κολοκυθάκια και λογής

λογής λαχανικά, που μοσχοβο- μουσακά να λέει και να γελάνε και τα μουστάκια του, άλλη μέρα πάλι
λάει ο τόπος. κολοκυθάκια γεμιστά. Νιώθαμε αγωνία που κάποια μέρα όλοι μας θα

Στην Κοξακή όλα τα λα- τον ανταμείψουμε δίνοντάς του χαρά, γεύση, νοστιμιά.
χανικά από τα γύρω κτήματα Σήμερα, οι πατατούλες χόρευαν με τον παππού: τους ανακοίνωσε

ζήλευαν την περιποίησή μας από ότι θα γίνουν ογκρατέν και η χαρά ήταν απερίγραπτη. Λίγο πριν
τον παππού μας. Με το χέρι του φύγει, χαϊδεύοντας μια μελιτζάνα τής λέει: «Τι θα ήθελες να σε
μη μας πονέσει, μας τσάπιζε κάνω;» «Μπριάμ!» λέει η μελιτζάνα. «Να έχω παρέα τους φίλους

κάθε μέρα και κάθε ξερό χόρτο μου την πατάτα, την ντομάτα, το κολοκύθι, την πιπεριά, το κρεμμύδι
έφευγε για να μην εμποδίζει το και το σκόρδο».

μεγάλωμά μας. Ακούγοντας τη συζήτηση, μια ντοματούλα κατακκόκινη και ζουμε-
Αφού τελείωνε τη φροντίδα ρή, που από καιρό ένιωθε έτοιμη, την έπιασε το παράπονο που ήταν
μας, ξεκινούσε την κουβέντα: απομακρυσμένη σε ένα κλωνάρι με πολλά φύλλα και δεν φαινόταν.

όλα του μας τα έλεγε, κάθε του «Άραγε», φωνάζει στη μελιτζάνα, «θα έρθω κι εγώ;» «Μακάρι», λέει
σκέψη, κι εμείς του μιλούσαμε η μελιτζάνα. «Τις ευχές μου και από μένα», λέει η πιπεριά.

κι ας μη μας άκουγε. Ήξερε ότι Την επόμενη μέρα η ντοματούλα, με την αγωνία να την κάνει πιο
καταλαβαίναμε. Ξαλάφρωνε κόκκινη, μόλις ήρθε ο παππούς άρχισε να κουνάει το κλωνάρι της και

και ξανά ερχόταν η ώρα μας· να σου και πέφτει στο χώμα. «Εεε, παππούλη, εδώ κάτω, στο χώμα».
έφτιαξε χθες η κυρα-Λένη έναν «Μας ξεκούφανες», λέει μια κάμπια από δίπλα. «Για πού το ’βαλες;»

154 155