Page 6 - ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΜΕ ΘΕΜΑ: “Αφιέρωμα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη”
P. 6
«ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΙΑΚΩΒΟ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ» – 5/8/2014
Φουντάνας, του Λιμανιού, του Κάστρου, των μικρομάγαζων, των
βαρκάρηδων, των δαιδαλωδών δρομίσκων, της αιγαιοπελαγίτικης
ατμόσφαιρας.
Είναι το νησί που υποδέχτηκε το νεαρό πρόγονό του, τον Φώτη
Καμπανέλλη ή Θαλασσινό, τότε όταν μετά τη σφαγή στη Χίο το 1922
διασκορπίστηκαν. Διασκορπισμένοι Έλληνες που λέει και ο ποιητής και είναι
πολύ συγκινητικό ότι ένα μικρό παιδάκι έφτασε εδώ και ρίζωσε. Ο πρόγονος,
ο προπάππους του Καμπανέλλη.
Μας θυμίζει την ιστορία τη Φιλωτίτικη με τον Αντώνη Παγίδα που έφτασε
από τη Χίο, νεαρός 18άρης, μόνο που δεν έμεινε στη Χώρα, γιατί η Χώρα του
θύμιζε τη σφαγή και το αίμα. Ήρθε προς τα μέσα και έμεινε στο Φιλώτι και να
διατηρείται σήμερα μια παράδοση περίπου 200 χρόνων με σιδεράδες, γιατί
ήταν σιδεράς στο επάγγελμα.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης αγαπούσε τη Νάξο, όχι από τυπικό, τοπικιστικό
ενθουσιασμό, αλλά γιατί την αντιμετώπιζε ως γενέθλια γη, που του έδωσε και
του έδινε πολλά, ως πηγή ζωής που παρείχε ζωτική ενδυνάμωση στο γνωστό
ήπιο, λακωνικό και μεστό του λόγο. Με στοιχεία αυθεντικής αναφοράς.
Αυτά εξωτερίκευαν βαθιά ριζωμένες αρχές ποιότητας ζωής, δοκιμασμένη
ανθρωπιά, ηθική ακεραιότητα, υψηλά και ακμαία πνευματικότητα και
αντιλήψεις υγιούς κοινωνικής βιωτής.
Για τον Καμπανέλλη η Νάξος και το παρελθόν που έχει ζήσει στη Νάξο
πάντα μέσα του ηχούσε σαν μια προτροπή φωνής συνειδητής που του έλεγε
δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που μας το τροφοδότησε. Μάλιστα ο ίδιος έλεγε,
καμία άλλη φιλοδοξία δεν αξίζει παραπάνω στη ζωή, από ένα γυρισμό στον
τόπο που ξεκίνησες.
Και όταν ένας τόπος αρνείται τις μνήμες του, κατασκευάζει την αμνησία
του. Έτσι λοιπόν σε κάποιο περίφημο δημοσίευμά του και αφού βλέπουμε εν
πρώτοις ότι ξεκινάει από το δάσκαλό του, τον Εμμανουήλ Μαϊτό, με πόση
συγκίνηση μιλάμε για τους δασκάλους μας, γράφει κάτι σχετικά που μας
ενδιαφέρει και είναι επίκαιρο, θα έλεγα. Δηλαδή πριν από καιρό ενθουσιώδεις
πάνω στην Αθήνα διαβάζαμε στις εφημερίδες και με κομπασμό
επικοινωνούσαμε με τους άλλους λέγοντας ότι η Νάξος ψηφίστηκε πρώτο
νησί, πέμπτο νησί, έκτο. Πρώτο εδώ, έκτο ευρωπαϊκά, δεν έχει σημασία. Ότι
5
Φουντάνας, του Λιμανιού, του Κάστρου, των μικρομάγαζων, των
βαρκάρηδων, των δαιδαλωδών δρομίσκων, της αιγαιοπελαγίτικης
ατμόσφαιρας.
Είναι το νησί που υποδέχτηκε το νεαρό πρόγονό του, τον Φώτη
Καμπανέλλη ή Θαλασσινό, τότε όταν μετά τη σφαγή στη Χίο το 1922
διασκορπίστηκαν. Διασκορπισμένοι Έλληνες που λέει και ο ποιητής και είναι
πολύ συγκινητικό ότι ένα μικρό παιδάκι έφτασε εδώ και ρίζωσε. Ο πρόγονος,
ο προπάππους του Καμπανέλλη.
Μας θυμίζει την ιστορία τη Φιλωτίτικη με τον Αντώνη Παγίδα που έφτασε
από τη Χίο, νεαρός 18άρης, μόνο που δεν έμεινε στη Χώρα, γιατί η Χώρα του
θύμιζε τη σφαγή και το αίμα. Ήρθε προς τα μέσα και έμεινε στο Φιλώτι και να
διατηρείται σήμερα μια παράδοση περίπου 200 χρόνων με σιδεράδες, γιατί
ήταν σιδεράς στο επάγγελμα.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης αγαπούσε τη Νάξο, όχι από τυπικό, τοπικιστικό
ενθουσιασμό, αλλά γιατί την αντιμετώπιζε ως γενέθλια γη, που του έδωσε και
του έδινε πολλά, ως πηγή ζωής που παρείχε ζωτική ενδυνάμωση στο γνωστό
ήπιο, λακωνικό και μεστό του λόγο. Με στοιχεία αυθεντικής αναφοράς.
Αυτά εξωτερίκευαν βαθιά ριζωμένες αρχές ποιότητας ζωής, δοκιμασμένη
ανθρωπιά, ηθική ακεραιότητα, υψηλά και ακμαία πνευματικότητα και
αντιλήψεις υγιούς κοινωνικής βιωτής.
Για τον Καμπανέλλη η Νάξος και το παρελθόν που έχει ζήσει στη Νάξο
πάντα μέσα του ηχούσε σαν μια προτροπή φωνής συνειδητής που του έλεγε
δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που μας το τροφοδότησε. Μάλιστα ο ίδιος έλεγε,
καμία άλλη φιλοδοξία δεν αξίζει παραπάνω στη ζωή, από ένα γυρισμό στον
τόπο που ξεκίνησες.
Και όταν ένας τόπος αρνείται τις μνήμες του, κατασκευάζει την αμνησία
του. Έτσι λοιπόν σε κάποιο περίφημο δημοσίευμά του και αφού βλέπουμε εν
πρώτοις ότι ξεκινάει από το δάσκαλό του, τον Εμμανουήλ Μαϊτό, με πόση
συγκίνηση μιλάμε για τους δασκάλους μας, γράφει κάτι σχετικά που μας
ενδιαφέρει και είναι επίκαιρο, θα έλεγα. Δηλαδή πριν από καιρό ενθουσιώδεις
πάνω στην Αθήνα διαβάζαμε στις εφημερίδες και με κομπασμό
επικοινωνούσαμε με τους άλλους λέγοντας ότι η Νάξος ψηφίστηκε πρώτο
νησί, πέμπτο νησί, έκτο. Πρώτο εδώ, έκτο ευρωπαϊκά, δεν έχει σημασία. Ότι
5
